کاربرد عمل جراحی در درمان تومور مغزی به چه صورت است؟

تومور مغزی چیست؟

تومور مغزی بافت توده مانندی است که برخی از سلول های آن به شکل غیر قابل کنترل رشد پیدا کرده و تکثیر می شود. ظاهرا، این سلول ها از مکانیزم هایی که کنترل سلول های طبیعی را بر عهده دارند طبعیت نمی کنند. تومور در حال رشد فضای داخل جمجمه را اشغال کرده و موجب اخلال در عملکرد طبیعی مغز می شود. این تومور می تواند به مغز، با افزایش فشار بر روی آن، با تغییر دادن محل و یا هل دادن آن به سمت دیواره جمجمه، آسیب برساند. همچنین، تومور می تواند اعصاب و بافت سالم مغز را مورد تهاجم قرار داده و به آن صدمه بزند. علائم ظاهری بیماری بر حسب محل قرار گیری تومور در مغز متفاوت است و دلیل آن این می باشد که عملکرد هر قسمت از بدن تحت کنترل قسمت مشخصی از مغز است. به ندرت پیش می آید که تومور مغزی به بیرون از دستگاه عصبی مرکزی که شامل مغز و نخاع می باشد سرایت کند. برخی از انواع تومور در بین بچه ها بیش از بزرگسالان شایع است. اما چنانچه فرد بزرگسال دچار یکی از این تومورها شود، محل قرار گیری آن در مغز متفاوت از مغز کودکان است. اگر چه هر دو جنس مذکر و مونث به یک اندازه در خطر ابتلا به تومورهای مغزی نوع اصلی می باشند، اما برخی از انواع تومور نظیر مننژیوم (تومور پرده های مغز) اغلب در زنان اتفاق می افتد در حالی که برخی از انواع دیگر مانند تومور مدولوبلاستوما (تومور مغزی یاخته های غیر متمایز لوله عصبی) بیشتر پسران و مردان جوان را درگیر می کند. پیش آگهی دادن به هر بیمار، متناسب با حال و روز وی متفاوت است و این بر عهده پزشک معالج است تا شما را از پی آمدهای احتمالی نوع خاص توموری که به آن مبتلا هستید آگاه کند.

شایع ترین علائم تومورهای مغزی چیست؟

علائم شایع تومورهای مغزی در کودکان چیست؟

تفاوت بین تومور مغزی اولیه و تومور مغزی متاستاتیک (ثانویه) در چیست؟

تومورهای مغزی اولیه در خود مغز ریشه می گیرند و جز در موارد نادر از مغز به دیگر قسمت های بدن سرایت نکرده و ریشه نمی دوانند. پاتولوژیست ها تومورهای مغزی اولیه را در دو گروه طبقه بندی می کنند: تومورهای گلیال (تومور بدخیم بدون متاستاز که از نورگلی ها درست شده است) و یا تومورهای غیر گلیال. تومورهای گلیوم در نتیجة رشد سرطانی سلولهای حمایتی و یا گلیال به وجود آمده و شامل سلول های ساختمان اسکلتی و نگهدارندة مغز و نخاع می باشد. تومورهای غیر گلیال بر سطح بیرونی و یا درونی ساختار های داخلی مغز مانند اعصاب، رگهای خونی و غدد ریشه می دوانند. تومورهای متاستیک یا ثانویه، تومورهای سرطانی هستند که ابتداءا در بخش های دیگر بدن ریشه می زنند. برخی از این سلول های سرطانی از طریق خون و یا سلول های مجاور به مغز راه می یابند. از بافتی که سلول های سرطانی از آنجا منشاء می گیرند به عنوان سرطان اولیه یاد می شود. تومورهای مغزی متاستیک اغلب شامل متاستاز یا همان ضایعات ثانویه مغزی هستند که دورتر از منشاء اصلی سرطان ریشه می گیرند. تومورهای متاستیک یا ثانویه، شایع ترین نوع تومور مغزی هستند. در حال حاضر ابتلا به ضایعات ثانویه مغزی رو به افزایش است چرا که افراد مبتلا به سرطان اولیه( که از بافت های دیگر بدن آغاز شده است) مدت زمان بیشتری عمر می کنند و در نتیجه ممکن است با مشکلات بعدی نیز روبرو شوند.

آیا تومورهای مغزی همه از نوع سرطانی هستند؟

از چه طریقی می توان از نداشتن تومور مغزی اطمینان حاصل کرد؟

آیا تراشیدن موی سر به هنگام عمل جراحی مغز الزامی است؟

تومورهای مغزی خوش خیم چه تفاوت هایی با انواع بدخیم آن دارند؟

توده های خوش خیم مغزی را ،چنانچه در محلی باشند که امکان دسترسی به آنها وجود داشته باشد، می توان با عمل جراحی برداشت یا از میان برد. اما توده های بدخیم (سرطانی) آن دسته از تومورهایی هستند که به سرعت رشد کرده و بافت طبیعی مغز را مورد تهاجم و تخریب قرار می دهند. هیچکس به درستی دلیل آن را نمی داند اما برخی از توده های خوش خیم نیز ممکن است به مرور زمان به نوع بدخیم و سرطانی تبدیل شوند. تومورها را بر حسب سرعت رشد شان به انواع مختلف درجه بندی می کنند. اغلب مؤسسات پزشکی از سیستم طبقه بندی سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای تشخیص تومورهای مغزی استفاده می کنند. سازمان بهداشت جهانی، تومورها را برحسب خواستگاه و رفتار سلولی ، از کم تهاجم ترین و خوش خیم ترین انواع تا مهاجم ترین و بدخیم ترین آنها طبقه بندی می کند. البته بر حسب نوع تومور، گوناگونی هایی نیز در سیستم های طبقه بندی به چشم می خورد. تعیین دسته و درجه وخامت تومور هر بیمار به تشخیص رفتارهای احتمالی وی کمک می کند. قائل شدن تمایز میان توده های بدخیم و خوش خیم به آسانی ممکن نیست. برخی از توده های خوش خیم، به شرط آنکه در محل های خطرناک و به دور از دسترس پزشک باشند، ممکن است به اندازه انواع بدخیم آن خطر آفرین باشند. برعکس، برخی از انواع بدخیم تومور نیز هستند که با موفقیت قابل درمان می باشند. اگر چه توده های مغزی می توانند به دسته ها یا طبقات خاصی محدود شوند، اما هر بیماری تومور مغزی مخصوص به خود را دارد. تومور هر بیمار، برحسب آرایش مولوکولی آن، ویژکیها و الگوهای رشد بسیار متنوعی خواهد داشت.

عقب نشینی تومور مغزی به چه معنا می باشد؟

تومورهای برگشت پذیر یا عود کننده چه نوع تومورهایی هستند؟

نحوه تشخیص تومورهای مغزی به چه صورت است؟

تشخیص تومور مغزی به طور معمول شامل چندین مرحله است که عبارت از معاینه، اسکن مغزی و نمونه برداری می باشد.

چه نوع داروهایی برای درمان بیماران مبتلا به تومور مغزی تجویز می شود؟

داروهایی که اغلب برای بیماران مبتلا به تومور مغزی تجویز می شود شامل داروهای استروئید برای رفع ادم یا ورم مغزی و نیز داروهای ضد صرع برای کنترل تشنج است. استروئیدها (گلوکو-کورتیکوئیدها) داروهایی هستند که ادم مغزی را کاهش می دهند. استروئیدها می توانند در مرحله پیش از عمل جراحی، به تسکین دردهایی که ممکن است موجب اختلال در سرعت تصمیم گیری برای انتخاب راه علاج مناسب شود، کمک کنند. استروئیدها ممکن است از زمان تشخیص بیماری و یا حتی قبل و بعد از عمل تجویز شوند. استروئید هاییی که معمولا مورد استفاده قرار می گیرند شامل دگزامتازون( دکادرون)، پردنیزون و متیل پردنیزولون باشند. این داروها سلول های سرطانی را از بین نمی برند اما حال عمومی بیمار را بهتر می کنند. استروئیدها ممکن است به تنهایی و یا همراه با دیگر شیوه های درمان تجویز شوند. هنگامی که ورم فروکش کرده و تحت کنترل درآید، دز تجویزی داروها نیز به تدریج کاهش می یابد. استروئیدها ممکن است در دراز مدت و یا حتی در کوتاه مدت عوارض ناخواسته ای بر جای بگذارند. از شایع ترین عوارض جانبی کوتاه مدت می توان به بی خوابی، گر گرفتگی و ورم صورت، افزایش اشتها، نوسانات خلقی و تغییرات رفتاری اشاره کرد. البته آن دسته از افرادی که استروئیدها را برای یک دوره کوتاه چند روزه و یا چند هفته ای استفاده می کنند، این عوارض جانبی را تجربه نمی کنند. از عوارض جانبی که در اثر استفاده طولانی مدت از استروئیدها بروز می کند می توان به عنوان مثال از آب مروارید، پوکی استخوان، ضعف عضلانی و دیابت نام برد. بیمار هرگز نباید مصرف استروئید را بدون اطلاع پزشک قطع کند. اما در صورت بروز هرگونه عوارض جانبی، می بایست مسئله را با پزشک در میان بگذارد. داروهای ضد صرع، آن دسته از داروهایی هستند که برای کنترل تشنج مورد استفاده قرار می گیرند. این داروها یا در قالب یک اقدام پیش گیرانه به بیمار توصیه می شوند و یا در صورتی که وی قبلا دچار تشنج شده باشد به وی تجویز می گردند. از برخی از شایع ترین داروهای ضد صرع می توان به فنی توئین (دیلانتین)، کاربامازپین (تگرتول)، والپروات (والپوریک)، گاباپنتین، توپیرامات و لاموتریژین اشاره کرد. نوع و مقدار داروی تجویز شده از سوی پزشک بسته به شدت تشنج و تأثیرات جانبی دارو متغیر است. ممکن است پزشک مقدار داروی ضد تشنج را کاهش دهد و این درصورتی پیش می آید که بیمار تاکنون دچار حمله صرع نشده و یا مدت زیادی از زمان آخرین تشنج وی می گذرد. بیمار هرگز نباید خودسرانه اقدام به قطع دارو کند. وی باید بداند که عوارض جانبی داروهای ضد صرع به میزان قابل توجهی از شخصی به شخص دیگر متفاوت است. پزشک ممکن است داروی بیمار را در صورتی که عوارض جانبی مشکلات جدی را ایجاد کرده باشند تغییر دهد. برخی از داروهای مصرفی از سوی بیمار ممکن است اثرات شفا بخش داروهای ضد صرع را کاهش و یا بالعکس افزایش دهند. استفاده همزمان از برخی داروهای شیمی درمانی و داروهای ضد صرع ممکن است نتیجه مؤثر هر دو دارو را کاهش دهد. در این گونه موارد از آزمایش خون و یا دیگر شیوه ها برای تشخیص تداخل احتمالی اثر دو دارو استفاده می شود. بهتر است که بیمار به منظور کمک به پزشک در تشخیص اثرات ناشی از تداخل دارویی، لیستی از داروهای مصرفی خود به ویژه آنهایی را که با یکدیگر در تضاد هستند نگاه دارد. همچنین وی می بایست علائمی را که ممکن است در نتیجه عوارض جانبی مصرف داروها به وجود آمده باشد به خاطر بسپارد.